Ik heb jou niet nodig om mij te redden

Wil je…

Even mijn hand vasthouden?
Ik heb jou niet nodig om me te redden.

Je hoeft niets te repareren.

Je hoeft mijn pijn niet vast te houden.

Maar wil je gewoon mijn hand vasthouden?

Ik heb je woorden niet nodig.

Je gedachten, noch je schouders om me te dragen.
Maar blijf je hier even bij mij zitten?

Terwijl mijn tranen stromen.

Terwijl mijn hart breekt.

Terwijl mijn gedachten me parten speelt.
Wil jij met jouw aanwezigheid me laten weten dat ik niet alleen ben, terwijl ik dwaal in mijn innerlijke onbekende?

Want mijn duisternis is van mij om onder ogen te zien.

Mijn pijn is van mij om te voelen.

En mijn wonden zijn van mij om te helen.
Maar wil je hier bij me zitten, terwijl ik moedig opdaag voor alles, mijn liefste?

Ik ben helder door mijn duisternis.

Mooi door mijn gebrokenheid.

En sterk door mijn tedere hart.
Maar neem je mijn hand liefdevol aan, wanneer ik soms het donker in reis?

Ik vraag je niet om mijn duisternis weg te nemen.
Ik verwacht niet dat jij mijn dag opfleurt.

En ik geloof niet dat je mijn pijn kunt herstellen.
Maar ik zou het zeker fijn vinden als je een tijdje zou kunnen zitten en mijn hand zou vasthouden, totdat ik mijn weg uit mijn schaduwland vind!

Dus.. wil je mijn hand vasthouden tot ik weer terugkom?

*Tekst geïnspireerd door Zoe Johansen