Een liefdesbrief van je Ziel

Afgelopen Valentijnsdag kreeg ik deze mooie soulletter van een soulsister en ik deel hem vandaag graag met jou. 

Ik was een jonge ziel toen ik de mooiste uitdaging kreeg die er is.

Niet alleen ik, maar velen met mij namen deze uitdaging dankbaar aan. Het zou allemaal op Aarde plaatsvinden, gedurende vele levens en in verschillende tijden.

Ik zou de liefde op een nieuwe manier ervaren.

Ik kreeg mijn eigen lichaam, mijn eigen ruimte. Ik mocht het zelf gaan ervaren.

De eerste ontdekkingen waren magisch. Voor het eerst kon ik mezelf zien. Ik kon mezelf voelen. Ik had een gezicht, een vaste vorm.

Ik kon mijn lichaam strelen en mezelf liefde geven. Ik kon anderen aanraken zonder samen te smelten, omdat we ons eigen lichaam behielden.

Wanneer ik maar wilde, stond ik op om een tijdje naar huis te komen om mijn familie te bezoeken en mijn ervaringen te delen. Ze waren trots op me en nieuwsgierig naar wat ik had meegemaakt. Zelfs in de fysieke wereld bleven ze bij me, en ik had allerlei zintuigen om ze te voelen en te herkennen.

Mijn kracht was groot en onbeperkt. Door van mezelf te houden, kon ik alles creëren wat ik wilde. Ik was een god in vermomming. 

Liefde was het enige gevoel dat ik kende. Met andere goden deelde ik mijn liefde, en we kenden geen grenzen.

Alles was zoals het zou moeten zijn.

We hebben genoten van onszelf en van elkaar. Hoewel we gescheiden waren, waren we één grote bron van liefde. We waren trots toen we bij elkaar kwamen en zagen wat we hadden bereikt. We hadden de hemel op aarde gebracht.

Maar dat zou niet zo blijven. 

Uit nieuwsgierigheid naar andere ervaringen splitsten we ons op in delen. Ook ik ging op eigen ontdekking en raakte steeds meer verdwaald. Langzaam verloor ik het contact met mijn familie.

Ik moest ineens leren overleven. Elke keer als ik een ander deel ontmoette, duurde het langer en langer om elkaar weer te herkennen.

Uiteindelijk vergat ik alles, zelfs wie ik was. Ik verloor mijn gave om te creëren omdat ik mezelf geen liefde meer gaf. 

Ik begon rond te dwalen, alleen en zonder gezicht. Mijn verlangens bleven me leiden, maar de andere stootte me elke keer af als ik in de buurt van een herinnering kwam.

De pijn en teleurstelling werden ondraaglijk, en dus werd ik bang om contact te maken. Uit angst sloot ik alles af om mezelf te beschermen. Liefde zou alleen mogelijk zijn als de ander mij kon bewijzen dat ik geen pijn meer zou ervaren; anders niet.

Maar de bescherming maakte me niet gelukkiger. Het verlangen naar liefde werd sterker en sterker – de pijn steeds intenser. Ik hield mezelf gevangen in mijn lichaam. Ik durfde niets toe te staan van wat ik echt wilde. Ik begon een valse werkelijkheid te creëren.

Nu weet ik dat ik al die tijd de sleutel in me droeg. Het was mijn EIGEN LIEFDE die me eraan herinnert dat ik weer God was.

Als vanzelfsprekend zou ik me weer verbinden met andere goden. Als vanzelfsprekend zouden we weer samenkomen om de hemel op aarde te herscheppen. 

Ik hoop dat ik dat nog een keer mag meemaken.

Dat ik mijn familie weer herken in de ogen van anderen. 

Dat ik weer onvoorwaardelijke liefde mag delen. 

Dat ik weer mag zien hoe bijzonder ik ben. Dat ik mezelf weer mag ervaren.

Zeg elke ochtend tegen jezelf als je wakker wordt: ik hou van mezelf…

Liefs,
Je ziel.

Bron: Janosh