Is het mogelijk om pijn, eenzaamheid en leegte te helen?

Naar mijn idee is er geen twijfel mogelijk dat we veel van de pijn die we in ons leven meedragen kunnen verwerken. De vraag is alleen hoe?

De pijn van een verbroken relatie, de pijn van eenzaamheid, woede, verraad, leegte enzovoort. De meest van ons zijn hier niet onbekend mee. Een groot deel van die pijn wordt veroorzaakt doordat pijn in het heden vermengd wordt met pijn uit je verleden. De eerste stap naar verwerking is je hier bewust van te zijn.

We behandelen onszelf vaak op precies dezelfde manier als onze ouders deden. Meestal doen we dit onbewust zonder het zelf te weten. Je zou kunnen zeggen dat deze oordelen, de kritische niet liefhebbende stemmen niet de stemmen zijn van onszelf maar dat we de stem van onze ouders, opvoeders, leraren of kinderen uit onze schooltijd geïnternaliseerd hebben. Herken je dat?

Iedereen heeft een innerlijk kind, een innerlijke ouder (voedend of kritisch) en een volwassen autonoom deel in zich:

Innerlijk kind —> de gevoelskant: nieuwsgierigheid, spontaniteit, creativiteit, sensualiteit (gevoelens, intuïtie, rechter hersenhelft). Maar ook het gekwetste, aangepaste of afgewezen kind.

Volwassene —> de logisch denkende, ondernemende kant (linker hersenhelft).

De kritische, niet liefhebbende ouder en de voedende ouder–> de geïnternaliseerde kritische overtuigingen van een ouder of opvoeder maar ook de stem van de voedende ouder indien je die gekend hebt.

Bij je geboorte is er nog geen volwassene. Als je één jaar bent, is hij/zij ook één jaar. Vijf jaar oud, vijf jaar ervaring.

Je volwassen deel in jezelf ontwikkel je door een goed voorbeeld van een veilige, liefdevolle, voedende vader en moeder.

Heb je dit voorbeeld niet gekend, niet getreurd dan kun je die alsnog opnieuw zelf ontwikkelen en verinnerlijken.

Het kind in je kan je leiden, als je ernaar luistert. Maar veel mensen onderdrukken het kind in zich. Het probleem bij veel mensen is dat deze delen van de persoonlijkheid meestal niet als een samenwerkend geheel functioneren.

Op ons werk functioneren we bijvoorbeeld als volwassene. En dan komen we thuis en willen we spelen als een kind. En veel mensen gaan op die manier heen en weer, tussen het volwassen deel en het innerlijk kind. Op zich niets mis mee als we ons er maar bewust van zijn.

De volwassene in ons kan het innerlijk kind liefhebben, of niet liefhebben. De liefhebbende, voedende volwassene zegt bijvoorbeeld: “Ik ben er voor jou. Ik wil weten wie je bent, wat je verdriet doet, wat je blij maakt. En ik zal ervoor zorgen dat ik erachter kom wat het is en wat ik voor je kan doen”. Dat vraagt de volwassene dan als het ware aan het kind.

De niet-liefhebbende volwassene zegt: Ik wil geen verantwoording voor jou. Ik wil niets van je pijn weten. En voor je vreugde ga je maar naar een ander. Dat is de niet-liefhebbende volwassene in ons. Helaas is dat bij de meesten van ons de overheersende stem. De innerlijke relatie met onszelf is dus over het algemeen niet-liefhebbend.

Als de volwassene in je het kind in je niet liefheeft, sluit het hart zich. Het kind blijft dan alleen achter. Het wordt in de steek gelaten. Als je hart sluit, kun je het innerlijk kind niet meer bewust voelen. Ook niet het kind in anderen. Je kunt geen liefde meer voelen of geven en je bent alleen.

Dus: we behandelen onszelf zoals onze ouders deden. Dit is de oorzaak van de pijn uit ons leven. Die pijn kunnen we kwijtraken door onszelf op een liefdevolle manier te behandelen.

Als je in een disfunctioneel gezin (probleemgezin) opgroeit, leer je met jezelf om te gaan op een disfunctionele manier. We zien onszelf net zo als onze ouders deden, omdat zij ons enige voorbeeld waren voor hoe je met jezelf moet omgaan. Als onze ouders niet lieten zien hoe je van jezelf kunt houden en voor jezelf zorgen, dan konden wij dit ook niet van hen leren. We denken dan dat iemand anders beter van ons kan houden dan wijzelf. We zoeken buiten onszelf naar liefde, terwijl we die binnen in onszelf moeten zoeken. Als je jezelf geen liefde geeft, zelfs al geven andere mensen het wel aan je, dan kun je die liefde niet voelen.

De meeste mensen nemen het oordeel van hun ouders over. Niet alleen wat betreft hoe ze met je omgaan, maar ook in de manier waarop ze naar jou en naar de wereld kijken. En wat liefde volgens hen is. Je denkt dan onbewust: zo zal het wel zijn. Daarna gaan we ook geloven dat de wereld, onze vrienden, andere mensen ons net zo zien als onze familie. Zo zie je alles door een soort filter en trek je vanuit dit filter op latere leeftijd je relaties aan.

Gelukkig zijn er vandaag de dag heel veel prachtige, zelfhelende methoden die je kunnen ondersteunen bij het openen van je hart en zelf die liefhebbende vader/moeder te worden en te leven vanuit een gezonde, voedende samenwerking van je verschillende persoonlijkheidsdelen.

Ik deel ze graag met je!

Volg dan 1 van de GRATIS webinars aankomende week

Liever meteen de diepte in met Transformational breath lichaamswerk?

Dat kan aankomende vrijdag 15 April.

Vrijdagsochtends 15 April van 10:00 tot 12:00 in Den Ilp.

Heb je vragen hoor ik het graag.

Liefs,

Claudia Krumme

Auteur van het boek van leed naar liefde

Counselling center changes