Omarm je innerlijke kind door te voelen wat er in jou leeft
Hoe oud en wijs je ook bent, binnenin je leeft ook een klein kind. Dit jongetje of meisje heeft liefde en aandacht nodig, net als een kind van vlees en bloed. Je zou zeggen dat dat heel logisch klinkt en dat het je ook gemakkelijk af zou gaan. Zo’n hummeltje dat het even niet meer weet, die sta je toch met al je liefde en tederheid bij?
Stel je voor dat je eigen kind huilend voor je staat omdat het verdrietig is. Wat zou je doen? Zou je zeggen: ‘Stel je niet zo aan, er zijn wel ergere dingen dat dit. Gewoon even doorzetten, slik die tranen maar weg.’? Waarschijnlijk niet… en toch is dat precies wat je geneigd bent te doet als jouw innerlijke kind huilend voor je staat.
Vele delen in jou
In de therapie die ik aanbied maak ik onder andere gebruik van delen werk, waarbij de binnenwereld wordt beschouwd als een verzameling van deelpersoonlijkheden. Zo heb je een aantal innerlijke kinderen in je, psychische representaties van jou als echt kind door je jeugd heen. Ook is er een liefdevolle volwassene, wiens taak het is te waken over deze kinderen. Hiernaast heb je hebt een heel scala aan overlevingsmechanismen die actief zijn in jou en de vaak erg duidelijk aanwezige stem van de innerlijke criticus.
Verwond innerlijk kind
Wanneer je in je jeugd niet de liefde, warmte en acceptatie hebt ontvangen die je nodig had, zal je innerlijke kind gewond zijn geraakt. Als kind heb je daardoor overlevingsmechanismen moeten inzetten om met de voor jou te pijnlijke werkelijkheid om te gaan. Toen waren die nodig voor je psychische overleving, nu zitten ze je vooral in de weg, alhoewel je je daar vaak niet (volledig) van bewust bent.
Je pijn uit de weg
Je overlevingsmechanismen dienen er nu voor om de pijn van het gewonde kind niet te hoeven voelen. Je draagt bijvoorbeeld een groot verdriet in je, omdat je je niet gezien voelt. In plaats van dit verdriet te doorvoelen en zo het verdrietige deel van jou liefdevol te aanschouwen, ga je het uit de weg. Dat kan op allerlei manieren, zoals pleasen, hard werken en perfectionisme. Je hoopt op die manier gezien te worden, in werkelijkheid raak je steeds verder verwijderd van wie je bent. Uiteraard zijn er nog veel meer overlevingstrategieën maar de meeste zijn terug te herleiden naar 1 van deze 5.
Afweer
Ingeborg Bosch, grondlegster van de therapievorm Past Reality Intergration, onderscheidt vijf hoofdvormen van overlevingsmechanismen of ‘afweer’: angst, primaire afweer, vals hoop, vals macht en ontkenning van je behoeften. Deze vormen van afweer zijn ontstaan in je kindertijd en hebben in het hier-en-nu van je volwassen leven elk zo hun eigen uitingen gekregen.
- Angst
Angst is de meest diepe laag van afweer. Als kind had je via je angst de illusie dat je kon vluchten uit de situatie waarin je niet kreeg wat je nodig had om te overleven. Als volwassene kan deze angst zich uiten als een fobie, spreekangst, bang zijn om ziek te worden, niet naar feestjes durven, bang zijn dat je gezin wat overkomt.
- Primaire Afweer
Primaire Afweer speelt zich af op cognitief niveau. Als kind dacht je dat je niet kreeg wat je nodig had, omdat er iets mis was met jou. Het lag aan jou en niet aan je ouders, dacht je. Als volwassene herken je deze primaire afweer in het gevoel dat je als mens niet deugt. Je voelt je snel schuldig of slecht en dit maakt je somber en gevoelig voor depressies. Je hebt gebrek aan vitale levensenergie en ervaart het leven hierdoor als een last.
- Valse hoop
Valse Hoop betekent dat je als kind hoopte te krijgen wat je nodig had, door maar heel hard je best te doen. Als volwassene doe je precies hetzelfde om nu nog te krijgen wat je in je jeugd gemist hebt aan liefde, warmte en acceptatie. Je kunt het herkennen aan lichamelijke stressklachten als nek-en schouderpijn en als je niet uitkijkt aan een burn-out.
- Valse Macht
Via Valse Macht legde je als kind de schuld bij je ouders; het was hun schuld dat je niet kreeg wat je nodig had! Als volwassene vind je dat anderen niet deugen en denk je snel dat ze tegen je zijn. De gevolgen? Irritatie, woede, stress, agressie en superioriteitsgevoelens.
- Ontkenning van je behoeften
Ontkenning van je behoeften betekent dat je jezelf als kind ervan hebt overtuigd dat je niets nodig hebt. Je was stil en teruggetrokken, onzichtbaar eigenlijk. Als volwassene ben je een kei in het relativeren, wegredeneren en verdoven van je eigen behoeften. Je kunt dit bijvoorbeeld doen door veel te werken, veel te roken en veel te drinken of te eten. Verslavingen en eetstoornissen zijn duidelijke uitingen hiervan.
Hoe nu verder?
Als deze vormen van afweer je maar al te bekend in de oren klinken, vraag je je misschien af hoe je hiermee om kunt gaan. Het antwoord ligt in het volwassen deel dat zich ook in jou bevindt. Deze liefdevolle ouder is in staat om de wanhoop, de pijn en het verdriet van je innerlijke kind er gewoon te laten zijn op de momenten dat het zich aandient. Het is de kunst deze innerlijke volwassene steeds verder te ontwikkelen zodat je innerlijke vader en moeder uiteindelijk je gedrag zullen aansturen. Als dat zo is, zul je merken dat je liefdevol en krachtig in het leven staat. Je neemt de verantwoordelijkheid voor wat in jou leeft, en heelt zo je innerlijke wonden.
Maak jouw start met 1 van de combinatietrajecten
Samen gaan we aan de slag met het omarmen van het kleine meisje, of jongetje in jou. Je gaat je kind patronen herkennen, doorvoelen en loslaten. We doen dit onder andere door meditaties die je terugbrengen naar je kindertijd en het schrijven met je innerlijke kind. Zo ga je een gesprek aan van hart tot hart en leer je vanuit je innerlijke volwassenen je innerlijk kind weer kennen.
Je geheelde en geïntegreerde gewonde kind zal je volwassen leven niet meer verstoren. Nu heb je toegang tot je vrije, magische kind dat speels is en inventief. Dit kind heeft onvoorwaardelijk lief en biedt je directe toegang tot je innerlijke wijsheid. .
Lees meer over de combinatietrajecten
